Zwolse Jitske Visser voor de vierde keer bij de Paralympische Spelen

De Zwolse was bij de Paralympische Spelen in Peking 2008, Londen 2012, Rio 2016 en is nu ook in Parijs 2024. 

Honger niet gestild 

“Wat wij met het Nederlands team presteren de afgelopen jaren en zeker in 2023, dat is bizar”, aldus Jitske Visser. Dit jaar was voor de Zwolse rolstoelbasketbalster sowieso bijzonder.

Na zes jaar op topniveau gespeeld te hebben bij het Duitse Thuringia Bulls, ging ze deze zomer naar Volpi Rosse Menarini, in Florence samen met haar vriend Camilo Van Trijp. “De ervaring in Italië is zo anders dan in Duitsland, maar het bevalt tot nu toe heel goed.”

“Ze hadden mij al eerder een aanbod gedaan, nu was ik wel toe aan een nieuwe uitdaging”, vervolgt Jitske. “Een nieuwe club, een nieuwe competitie en het is alleen maar fijn dat het met Camilo kan, die ook een aanbod kreeg.”

Draagvlak 

“Duitsland en Spanje zijn wel de sterkste rolstoelbasketbal landen als je kijkt naar de competitie. Vlak daarachter zit Italië, dat echt in opkomst is. Volpi Rosse Menarini is een club in opbouw en bestaat nog maar tien jaar. Dit seizoen is het een heel nieuw team met jonge gasten. Met mijn 31 jaar ben ik een van de oudsten en net als bij Thuringa Bulls de enige vrouw.”
“Ik vond het vroeger al heel leuk om mee te helpen bouwen aan zo’n jong nieuw team en ik merk ook dat mijn draagvlak daarvoor groter wordt, omdat ik inmiddels in al die jaren rolstoelbasketbal veel ervaring heb opgedaan.”

En ervaring heeft ze zeker en prijzen winnen dat deed ze ook veelvuldig. Van een koninklijke onderscheiding in het Zwolse tot aan WK, EK’s en Olympische Spelen. In 2023, toen ook het uitgestelde WK in Dubai werd gespeeld, werd ze met Team NL wereldkampioen, haalde ze in ‘haar’ Rotterdam de Europese titel en won ze met haar club RSB Thuringia Bulls de Champions League.

Druk 

In 2021 kreeg ze de gouden medaille omgehangen in Tokio en ook bij de komende Paralympische spelen in Parijs is ze erbij. “Echt bizar wat wij de laatste jaren presteren. Het WK in 2018 in Hamburg, blijft mij het meeste bij, omdat onze eerste toernooiwinst ooit was.” “Het betekent ook dat de druk steeds meer toeneemt en de lat iedere keer hoger komt te liggen. Het is niet normaal om steeds te winnen. Dat voelt nog steeds als onwerkelijk, maar het wordt wel van je verwacht. Zo van die Nederlandse meiden gaan het wel even doen.”

“We hebben echt teen hele bijzondere groep meiden bij elkaar. We durven ook kritiek uit te spreken naar elkaar, met als doel om nog beter te worden. Dat is heel belangrijk, maar het allerbelangrijkste is het plezier dat we hebben. Altijd en overal, dus ook op de vele trainingen. Zolang dat er is en ik kan het lichamelijk nog aan, dan ga ik door. Mijn honger is nog lang niet gestild”, lacht Jitske.

Stad

Haar avontuur in Italië én dat ze als voorzitter van de atletencommissie van het International Paralympisch comité de belangen van alle internationale atleten verdedigt, maakt dat Jitske nog minder in Zwolle is. Daar waar ze geboren werd en haar ouders nog steeds wonen. Eerst reed ze nog weleens vanuit Erfurt naar Nederland. Nu is dat wel even wat lastiger en als ze dan in ons land is, dan wonen Camilo en zij in Rotterdam.
“Maar Zwolle is en blijft wel mijn stad hoor. Mijn ouders wonen in Zuid. Natuurlijk als je aan komt rijden, heb je de brug over de IJssel en de Peperbus, maar voor mij voelt rijden door het tunneltje aan de Van Karnebeekstraat pas écht als thuiskomen.”

Ben je benieuwd naar wat je in Zwolle aan aangepast sporten kunt doen? Kijk dan eens hier tussen: Sport en beweegwijzer

(Foto: NOC*NSF)